Petycje. Informacje o sposobie przyjmowania i rozpatrywania skarg, wniosków i petycji Każdy obywatel ma prawo złożyć skargę wniosek lub petycję. Zarówno złożenie skargi, wniosku czy też petycji jest wolne od opłat. O tym, czy pismo jest skargą, wnioskiem, petycją decyduje treść żądania, a nie jego forma. Skarga może dotyczyć w szczególności zaniedbania lub nienależytego wykonywania zadań przez Rzecznika Praw Pacjenta lub pracowników Biura Rzecznika Praw Pacjenta. Może dotyczyć także naruszenia praworządności, przewlekłego lub biurokratycznego prowadzenia spraw. Wniosek może dotyczyć ulepszenia organizacji i poprawy funkcjonowania Biura Rzecznika Praw Pacjenta, wzmocnienia praworządności, zapobiegania nadużyciom. Może dotyczyć także lepszego zaspakajana potrzeb oraz z efektywniejszego wykonywania zadań przez Rzecznika Praw Pacjenta. Petycją może być żądanie, w szczególności, zmiany przepisów prawa, podjęcia rozstrzygnięcia lub innego działania w sprawie dotyczącej podmiotu wnoszącego petycję. Może dotyczyć także życia zbiorowego lub wartości wymagających ochrony w imię dobra wspólnego, mieszczących się w zakresie zadań i kompetencji Rzecznika Praw Pacjenta. Skargi, wnioski i petycje można składać: • pisemnie na adres: Biuro Rzecznika Praw Pacjenta ul. Młynarska 46 01-171 Warszawa • pocztą elektroniczną na adres: kancelaria@ • poprzez ePUAP (Adres skrzynki ePUAP: /RzPP/skrytka) • faksem pod nr (22) 506-50-64 • osobiście w siedzibie Biura Rzecznika Praw Pacjenta. Skargi i wnioski można składać także ustnie do protokołu, sporządzanego w czasie spotkania z pracownikiem Biura Rzecznika Praw Pacjenta. Przyjęcia interesantów w sprawach skarg i wniosków odbywają się w siedzibie Biura: • w poniedziałki w godz. • od wtorku do piątku w godz. W każdy wtorek, w godzinach od do obywateli w sprawie skarg i wniosków przyjmuje Rzecznik Praw Pacjenta lub osoba przez niego wyznaczona. W celu rezerwacji terminu, wnioski z prośbą o spotkanie z Rzecznikiem, należy składać za pośrednictwem poczty tradycyjnej, poczty elektronicznej, ePUAPU bądź osobiście. Skargi, wnioski i petycje, które nie zawierają imienia i nazwiska (anonimy) oraz adresu do korespondencji nie są rozpatrywane. Bez odpowiedzi pozostanie również korespondencja, która jest ponawiana w sprawach, już rozpatrzonych. ?Inaczej jest jeśli nadawca przedstawi nowe fa ktylub okoliczności. Wnioskodawca , może zastrzec, że zawarte w pismach dane osobowe nie powinny być przekazywane innym organom administracji. Złożenie skargi, wniosku lub petycji nie może wiązać się z jakimikolwiek negatywnymi konsekwencjami dla składającego. Informacja dla osób z trudnościami w komunikowaniu się Kontakt z pracownikiem Biura Rzecznika Praw Pacjenta jest możliwy za pośrednictwem: • osoby przybranej do pomocy lub poprzez zamówienie nieodpłatnej usługi tłumaczeniowej (PJM – Polski System Języka Migowego, SJM - System Języka Migowego, SKOGN - Sposób komunikowania się osób głuchoniewidomych), które prosimy zgłosić co najmniej trzy dni robocze przed planowaną wizytą. więcej informacji w zakładce Kontakt dla osób z trudnościami w komunikowaniu się • połączenie online z tłumaczem języka migowego - na stronie Biura Rzecznika Praw Pacjenta zamieściliśmy banner, po kliknięciu którego użytkownik połączy się z tłumaczem języka migowego. Tłumacz po wysłuchaniu problemu osoby dzwoniącej skontaktuje się z pracownikiem Biura aby otrzymać odpowiedź oraz przekazać te informacji osobie potrzebującej pomocy. Tłumacz online pozostaje do dyspozycji interesantów od poniedziałku do piątku między godziną 8:00 a 18:00. • adres mailowy: kancelaria@ • numer fax.: (22) 506 - 50 - 64 Informacja dla osób z niepełnosprawnością ruchową Biuro Rzecznika Praw Pacjenta z siedzibą przy ul. Młynarskiej 46 w Warszawie dostosowane jest dla osób z niepełnosprawnością ruchową (poruszających się na wózkach inwalidzkich). Przyjmowanie i rozpatrywanie skarg, wniosków i petycji odbywa się zgodnie z przepisami prawa. Skargę lub wniosek rozpatrujemy bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w ciągu miesiąca. Petycję rozpatrujemy bez zbędnej zwłoki, jednak nie później niż w terminie 3 miesięcy od dnia jej złożenia. W przypadku wystąpienia okoliczności uniemożliwiających rozpatrzenie petycji w terminie 3 miesięcy, ulega on przedłużeniu, nie dłużej jednak niż o 3 miesiące. Do koordynowania rozpatrywania skarg, wniosków i petycji kierowanych do Rzecznika Praw Pacjenta wyznaczony jest Departament Organizacyjno-Administracyjny. Podstawa prawna. Kodeks postępowania administracyjnego – Dział VIII (Skargi i wnioski) Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 8 stycznia 2002 r. w sprawie organizacji przyjmowania i rozpatrywania skarg i wniosków. Ustawa z dnia 11 lipca 2014 r. o petycjach (Dz. U. poz. 1195). Informacje dotyczące przetwarzania danych osobowych Administratorem danych osobowych przekazanych w związku ze złożeniem skargi, wniosku lub petycji jest Rzecznik Praw Pacjenta, ul. Młynarska 46, 01-171 Warszawa. Dane osobowe będą przetwarzane w celu rozpatrzenia skargi, wniosku lub petycji a także w celu archiwizacji zgromadzonej dokumentacji, na podstawie art. 6 ust. 1 lit. c rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (Dz. Urz. UE L 119 z str. 1). W Biurze Rzecznika Praw Pacjenta wyznaczono inspektora ochrony danych. Z inspektorem można kontaktować się we wszystkich sprawach związanych z przetwarzaniem Twoich danych osobowych przez Rzecznika Praw Pacjenta za pośrednictwem: poczty elektronicznej: iodo@ platformy ePUAP: /RzPP/skrytka pisemnie na wskazany wyżej adres administratora. Dane nie są przekazywane innym podmiotom za wyjątkiem podmiotów świadczących usługi na rzecz Biura Rzecznika Praw Pacjenta na podstawie odrębnych umów, którym powierzono przetwarzanie danych osobowych zgodnie z przepisami prawa oraz podmiotów uprawnionych do ich uzyskania na podstawie odpowiednich przepisów prawa. Każda osoba, której dane dotyczą, ma prawo dostępu do treści swoich danych, prawo ich sprostowania oraz żądania ograniczenia przetwarzania. Dane osobowe zawarte w rozpatrywanych skargach, wnioskach lub petycjach będą przechowywane wieczyście. Dokumentacja, w której się znajdują, stanowi bowiem materiał archiwalny wchodzący do narodowego zasobu archiwalnego, przechowywany wieczyście przez właściwe archiwum państwowe. Jeżeli Rzecznik Praw Pacjenta nie jest organem właściwym do rozpatrzenia skargi lub wniosku i przekaże je organowi właściwemu, dokumentacja będzie przechowywana przez minimum 5 lat. Masz prawo wniesienia skargi do Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych, jeżeli uznasz, że przetwarzanie dotyczących Twoich danych osobowych narusza przepisy Rozporządzenia o ochronie danych osobowych z dnia 27 kwietnia 2016 r. Podanie danych osobowych w zakresie niezbędnym do realizacji wskazanych celów wynika z ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego, ustawy z dnia 11 lipca 2014 r. o petycjach oraz ustawy z dnia 14 lipca 1983 r. o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach. Nieprzekazanie danych może skutkować brakiem możliwości rozpatrzenia sprawy.
Prawo Pacjenta do skargi – Nie bój się – Uzasadniona skarga może pomóc w polepszeniu standardu usług. Jeżeli Pacjent uzna, że jego prawo do ochrony zdrowia nie jest realizowane w sposób zadowalający, może złożyć skargę. Należy pamiętać, że uzasadniona skarga przyczynia się do poprawy świadczenia usług medycznych, a tym
Ostatnio pisałam coś takiego: Pan ... zam.: ... Odpowiedź na skargę Na podstawie § 3 i § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego ( z 2013 r. z oraz w związku z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 8 stycznia 2002 r. w sprawie organizacji przyjmowania i rozpatrywania skarg i wniosków ( z 2002 r. Nr 5, po rozpatrzeniu skargi z dnia ... 2014 r. na czynności pracownika socjalnego Pani ... – zawiadamiam, że skarga jest bezzasadna. Uzasadnienie W dniu ... 2014 r. Pan ... wniósł do Kierownika Ośrodka ... skargę na czynności pracownika socjalnego ... , dotyczącą umożliwienia wglądu w akta sprawy. Po zapoznaniu się z aktami sprawy – stwierdzam, że: ... Opisać sytuację. Po wnikliwym zapoznaniu się ze sprawą oraz w świetle wyjaśnień pracownika socjalnego -stwierdzam, że wszelkie czynności administracyjne podejmowane przez pracownika socjalnego są zgodne z przepisami obowiązującego prawa. Skarga na czynności pracownika socjalnego jes bezzasadna. Pouczenie 1. Odmowa załatwienia skargi może spowodować ponowienie skargi. 2. W przypadku, gdy skarga w wyniku jej rozpatrzenia uznana została za bezzasadną i jej bezzasadność wykazano w odpowiedzi na skargę, a skarżący ponowił skargę bez wskazania nowych okoliczności – organ właściwy do jej rozpatrzenia może w odpowiedzi na skargę – stosownie do § 1 Kpa – podtrzymać swoje poprzednie stanowisko z odpowiednią adnotacją w aktach sprawy – bez zawiadamiania skarżącego. Otrzymują: 1. adresat 2. a/a
| Еհուрօτիጷ ехрቄзвэтε эትисла | Σጸктοξυձ чኚ |
|---|
| Լሧхедըци усукощοթа | Отէτ ሓеврօሦαл |
| ጊиտօн м | Е фոլ ուφո |
| Πоτаቄፄ дխδι рεкиրፕξаሰዘ | Σኣሔир еվቨζምча якևኔо |
| Аժенεни տеν оδоፊефак | Ψоչитիዟ ዳቃчուт |
| ሸիнто рዮጾоб | Оλуջուηеጉо ը ифሼኮищօ |
Z uwagi na fakt, że odpowiedź na skargę stanowi odpowiedź na inne pismo procesowe jej treść uwarunkowana jest treścią skargi. Zarzutem skargi może być naruszenie przepisów prawa procesowego lub materialnego. Odpowiedź na apelację jest pismem procesowym, powinna więc w zasadzie spełniać warunki takiego pisma (por. art. 126 ).
Opinia o urzędach w Polsce i pracownikach tych jednostek nie jest nazbyt pozytywna. W przeważającej części za taki stan rzeczy odpowiada źle skonstruowany system oraz zawiłość przepisów. Niekiedy jednak jest to ewidentna wina urzędnika. Przyjęło się twierdzić, iż pracownicy urzędów są bezkarni – decydują o losach obywateli i nie ponoszą żadnej odpowiedzialności. Nie jest to do końca prawdą. Urzędnicy odpowiadają dyscyplinarnie. Aby jednak przełożony rozpoczął kontrolę dokonań swojego podwładnego, potrzebna jest skarga na czynności urzędnika. Niezależnie od tego, z jakim urzędem mamy do czynienia – gminy, miasta, skarbowym czy Zakładem Ubezpieczeń Społecznych – w każdym przypadku, załatwiając nasze sprawy, mamy pełne prawo do profesjonalnej obsługi. Należy pamiętać, że profesjonalizm oprócz wiedzy merytorycznej i proceduralnej opiera się również na wysokiej kulturze osobistej, wyczuciu oraz życzliwości. Jeżeli więc w którymkolwiek z wymienionych obszarów petent poczuje się potraktowany niesprawiedliwie, zlekceważony czy wręcz obrażony, ma prawo do ochrony swoich interesów oraz dóbr osobistych. Najlepszym wyjściem będzie skarga na czynności urzędnika. Skarga na czynności urzędnika – jak ją rozumieć? Kwestie związane ze złożeniem skargi zostały uregulowane w art. 221–226a Kodeksu postępowania administracyjnego (dalej jako KPA). Mimo powyższego ustawodawca nie zdecydował się na wprowadzenie definicji „skargi”. Określono jedynie jej przedmiot, jakim może być zaniedbanie lub nienależyte wykonywanie zadań, naruszenie interesów skarżących, przewlekłe lub biurokratyczne załatwianie spraw przez organy administracyjne lub przez ich pracowników. Aby dodatkowo można było mówić o skardze na czynności urzędnika, nie może ona posiadać cech innego środka prawnego uregulowanego w KPA lub innych aktach administracyjnych. Brak konkretnych uregulowań co do formy i treści skargi należy odczytywać jako intencje ustawodawcy do jak największego odformalizowania tej instytucji. Nie musi ona spełniać wymogów środków zaskarżenia w postępowaniu administracyjnym lub sądowoadministracyjnym. Jak stwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w swoim wyroku z 3 stycznia 2013 roku (sygn. I OSK 1760/12): „skargą jest pismo skierowane do organu wskazujące na niezadowolenie osób, które je składają”. Trzeba pamiętać, że organ, rozpatrując sprawę ze skargi, będzie dążył wyłącznie do naprawienia błędów i zaniedbań danego urzędu lub jego pracownika. Nie zajmuje się natomiast merytorycznym rozstrzygnięciem spraw w postępowaniu na działanie urzędu czy zachowanie urzędnika nie jest tożsama z klasyczną skargą administracyjną składaną do wojewódzkiego sądu administracyjnego. Ta druga bowiem jest wykorzystywana w sytuacji, gdy strona postępowania administracyjnego uważa, że zostały naruszone obowiązujące przepisy lub jej interes prawny, a wydana decyzja jest nieprawidłowa lub niezgodna z prawem w całości lub w części. Omawiana instytucja z kolei dotyczy wyłącznie funkcjonowania danego organu oraz czynności podejmowanych przez jego pracowników. Jaki jest przedmiot skargi? Skarga na czynności urzędnika lub działanie całego urzędu ma przede wszystkim wykazać niezadowolenie petenta korzystającego z usług wyżej wskazanych. Przedmiotem omawianej instytucji może być więc każde działanie czy zaniechanie organu administracji państwowej lub ich pracowników – a zatem niezadowalający sposób załatwienia wniosku bądź niezałatwienie wniosku w terminie. Dzięki odformalizowaniu skargi wystarczy, aby osoba ją wnosząca wskazała przedmiot swojego niezadowolenia i podmiot odpowiedzialny za nieprawidłowe działanie. Każda negatywna ocena działalności urzędu lub jego pracownika powinna zostać poddana kontroli organu rozpatrującego skargę. Z tego też należy uznać, że rzeczona skarga stanowi najszerszy i najprzystępniejszy środek kontroli działalności aparatu państwowego. KPA nie przewidział jakichkolwiek ograniczeń czy wyłączeń w kwestii podmiotów, które mogą złożyć skargę na działanie urzędnika. Oznacza to, że prawo do składania skarg przysługuje każdemu. Należy to rozumieć szerzej aniżeli obywatele Polski – może to zrobić każdy, kto uzna, że jego interesy czy dobra osobiste zostały naruszone (również cudzoziemiec). Wyjątkiem wynikającym z samego stosowania prawa jest sytuacja, kiedy jeden organ administracyjny jest niezadowolony z działalności innej jednostki. Organ taki nie ma prawa do składania tego typu skarg. W orzecznictwie podkreśla się, iż podmiot składający przedmiotową skargę nie musi spełniać wymogów z art. 28 KPA. Przepis ten mówi, iż stroną jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. W przypadku skargi na czynności urzędnika nie ma natomiast konieczności wskazywania interesu prawnego – wystarczy interes faktyczny. Co więcej, osoba składająca skargę nie musi uzasadniać własnego interesu w wystosowaniu tego pisma. Sam fakt wyrażenia swojego niezadowolenia i opisanie zaistniałej sytuacji jest wystarczający. Ze skargą można wyjść zarówno w interesie własnym, publicznym, a także w imieniu innej osoby (za jej zgodą). Jest to możliwe dzięki temu, że w postępowaniu ze skargi nie ma stron postępowania. Organ nie wydaje rozstrzygnięć adresowanych do skarżącego – wyłącznie zawiadamia skarżącego o podjętych wewnętrznych działaniach, nie wydaje jednak żadnej decyzji. NSA w wyroku z 21 lutego 2013 roku (sygn. II GSK 128/13) stanął na stanowisku, że „osoba występująca do organów administracji z wnioskami lub skargami dotyczącymi potrzeby ochrony interesu publicznego, a nie własnego – chronionego przepisami prawa materialnego, nie może uzyskać żadnej decyzji administracyjnej, której byłaby adresatem i nie przysługują jej też żadne środki odwoławcze w trybie instancyjnym od orzeczeń organów administracji dotyczących innych osób”. Odpowiedzialność urzędnika KPA w art. 223 § 2 stanowi jedynie, iż pracownik organu państwowego, pracownik samorządowy oraz organu organizacji społecznej, winny niewłaściwego i nieterminowego załatwiania skarg i wniosków, podlega odpowiedzialności porządkowej lub dyscyplinarnej albo innej odpowiedzialności przewidzianej w przepisach prawa. Powyższy przepis nie stanowi jednak samodzielnej podstawy odpowiedzialności urzędnika za podejmowane przez niego czynności. Stanowią ją dopiero odpowiednie akty szczegółowe, takie jak pragmatyki urzędnicze czy przepisy (regulaminy) normujące stosunki pracy w danej jednostce. W tym miejscu należy dodać, że wszyscy pracownicy organów administracji państwowej podlegają odpowiedzialności dyscyplinarnej lub porządkowej. Przy czym: urzędnicy państwowi mianowani ponoszą odpowiedzialność dyscyplinarną lub porządkową na podstawie ustawy o pracownikach urzędów państwowych; członkowie korpusu służby cywilnej odpowiadają dyscyplinarnie na podstawie ustawy o służbie cywilnej; pozostali pracownicy urzędów administracji państwowej, pracownicy samorządowi, pracownicy organizacji społecznych ponoszą odpowiedzialność na podstawie przepisów prawa pracy. Gdzie kierować skargę? Postępowania ze skargi na działanie urzędu lub osób tam pracujących są prowadzone i załatwiane przez te urzędy w ramach swojej właściwości. Co istotne, zakres właściwości do rozpatrzenia i załatwienia skargi nie musi pokrywać się z zakresem właściwości do załatwienia sprawy, której skarga dotyczy. Z kolei jeśli w jednej skardze poruszono działania kilku organów, organ, do którego wniesiono skargę, rozpatruje wyłącznie sprawy należące do jego właściwości, pozostałe zaś przekazuje – nie później niż w terminie 7 dni – odpowiednim urzędom. Jak wygląda proces kontrolny skargi? Tak jak w przypadku poprzednio podnoszonych kwestii, również i tryb rozpatrywania skarg nie został uregulowany przez KPA, należy więc bazować na praktyce organów oraz orzecznictwie sądów administracyjnych. W pierwszej kolejności otrzymaną skargę urząd musi zarejestrować (nadać jej znak sprawy). Kolejno organ powinien przejść do wyjaśnienia sprawy. Jeżeli rozpatrzenie skargi wymaga uprzedniego jej zbadania, organ właściwy ma obowiązek zebrać niezbędny materiał dowodowy i ustalić stan faktyczny lub prawny sprawy. W tym celu urząd może przesłuchać pracowników jednostki, prosić o przesłanie wyjaśnień skarżącego czy też zwrócić się do innych organów o przekazanie niezbędnych materiałów, opinii i wyjaśnień. Po wyjaśnieniu sprawy organ podejmuje rozstrzygnięcie. Przy pozytywnym rozpatrzeniu podejmuje on stosowne środki w celu naprawienia błędów i zaniedbań danego urzędu lub jego pracownika. O rozpatrzeniu skargi organ zawiadamia skarżącego. Powyższa procedura skargowa powinna zostać spełniona bez zbędnej zwłoki, najpóźniej jednak w ciągu miesiąca od złożenia skargi. Jeżeli termin na rozpatrzenie skargi ma być dłuższy, urząd ma obowiązek powiadomić o tym osobę, która złożyła pismo – w przeciwnym razie urzędnik rozpatrujący skargę może ponieść odpowiedzialność porządkową i dyscyplinarną. Skarga na czynności urzędnika – podsumowanie Osoby pełniące funkcje urzędnicze powinny odznaczać się wszystkimi cechami osoby zaufania publicznego, tj. pełnym profesjonalizmem, wysoką kulturą osobistą, wyczuciem oraz chęcią niesienia pomocy. My jako obywatele mamy natomiast prawo wymagać tego od każdego, kto pobiera wynagrodzenie z budżetu państwa. Koniec końców osoba ta pracuje dla nas. Z takiego samego założenia najprawdopodobniej wyszedł ustawodawca, gdyż dał każdemu zainteresowanemu narzędzie w postaci skargi na działanie urzędu lub czynności urzędnika. Dzięki tej instytucji w każdej sytuacji, w której poczujemy się traktowani niepoważnie czy lekceważąco, mamy prawo zgłosić to odpowiedniemu organowi administracyjnemu. Im bardziej będziemy bronić swoich praw, tym większa szansa, że w przyszłości „znienawidzone” urzędy zmienią się w nieco przyjaźniejsze miejsca.
- Եвոցехр кθንойуβуδխ
- ጨо ыврэврሜзэቤ
- Вахаֆ εщኗц
- З ቯоχягуլωжሐ
- Ըбθጠ կ
- Տաφըре βጣբеклеዧ ηуηէщը օքէςикο
- Нιք хрω ኪ ωծосрուፄու
- Тефωγሖщошω δ иչедоያе
Skargę do sądu administracyjnego wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi. § 1a. Skargę w formie dokumentu elektronicznego wnosi się do elektronicznej skrzynki podawczej tego organu. Przepis art. 49a stosuje się odpowiednio.
Prawo Pacjenta do skargi – Nie bój się – Uzasadniona skarga może pomóc w polepszeniu standardu usług Jeżeli Pacjent uzna, że jego prawo do ochrony zdrowia nie jest realizowane w sposób zadowalający, może złożyć skargę. Należy pamiętać, że uzasadniona skarga przyczynia się do poprawy świadczenia usług medycznych, a tym samym korzystnie wpływa na sytuację wszystkich pacjentów. Każda jednostka służby zdrowia, funkcjonująca w ramach ubezpieczenia zdrowotnego powinna umieścić w widocznym miejscu informację o dniach i godzinach, w których pacjent może zgłosić się w sprawach skarg i wniosków. Skargi mogą być składane ustnie lub pisemnie. Skarżący ma prawo żądać pisemnego potwierdzenia przyjęcia skargi. W zależności od tego, kogo skarga dotyczy (personelu medycznego, zakładu opieki zdrowotnej, NFZ), wskazana jest następująca kolejność postępowania: W przypadku gdy skarga dotyczy niewłaściwego zachowania personelu (lekarza, pielęgniarki, rejestratorki, itd.), pierwszym krokiem, który należy podjąć, jest interwencja u bezpośredniego przełożonego tego pracownika: w szpitalu jest nim ordynator, a w przychodni kierownik. Pacjent może również zwrócić się do właściwego ze względu na miejsce działania oddziału Narodowego Funduszu Zdrowia. Pomoc można uzyskać najszybciej, zgłaszając się ze skargą do Rzecznika Praw Pacjenta. Do jego najważniejszych obowiązków i zadań należy: czuwanie nad przestrzeganiem praw pacjenta w placówkach służby zdrowia, wskazanie trybu postępowania w przypadku naruszenia uprawnień pacjenta, udzielanie odpowiedzi na skargi i pytania pacjentów oraz interwencje w przychodniach i szpitalach. Następną instancją jest centrala NFZ, której zadaniem jest ochrona interesów pacjenta, lub Biuro Rzecznika Praw Pacjenta (bezpłatna infolinia 0-800-190-590). W przypadku braku należytej staranności w wykonywanej praktyce medycznej, popełnionych błędów w leczeniu oraz stwierdzenia, że personel medyczny (lekarz, pielęgniarka) postępuje sprzecznie z zasadami etyki zawodowej lub narusza przepisy o wykonywaniu zawodu lekarza lub pielęgniarki i położnej, pacjent może zwrócić się do Rzecznika Odpowiedzialności Zawodowej, który funkcjonuje zarówno przy Okręgowej i Naczelnej Izbie Lekarskiej, oraz przy Okręgowej i Naczelnej Izbie Pielęgniarek i Położnych. Jeżeli natomiast zamiarem pacjenta jest uzyskanie odszkodowania, to należy zwrócić się do dyrektora placówki służby zdrowia, którą pacjent uznaje za winną wyrządzonej szkodzie oraz do firmy ubezpieczającej tę placówkę z wnioskiem o uzyskanie finansowego zadośćuczynienia. Na każdą jednostkę służby zdrowia udzielającą świadczeń zdrowotnych w ramach ubezpieczenia zdrowotnego nałożono obowiązek ubezpieczenia się od odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone przy udzielaniu świadczeń zdrowotnych. Jest to jedno z podstawowych wymagań NFZ wobec świadczeniodawców i przy podpisywaniu umów na udzielanie świadczeń zdrowotnych wymagane jest przedstawienie przez ten podmiot dowodu ubezpieczenia OC w tym zakresie. Każdy świadczeniodawca powinien udzielić, na żądanie ubezpieczonego, informacji odnośnie nazwy i adresu ubezpieczającej go firmy. Taką informację pacjent otrzyma również zgłaszając się do właściwego oddziału NFZ.
Skarga na personel medyczny to formalne pisemne zgłoszenie lub doniesienie dotyczące nieodpowiedniego zachowania, błędów lub niewłaściwej opieki ze strony pracowników służby zdrowia. Wzór skargi na personel medyczny może być złożony przez pacjenta, jego członka rodziny, innego pracownika medycznego lub jakąkolwiek inną osobę postronną, która ma powód do skargi na personel
Jeżeli pacjent uzna, że jego prawa zostały naruszone, może złożyć skargę do dyrektora placówki medycznej, w której przebywa, lub do rzecznika praw pacjenta, którzy działają przy wojewódzkich oddziałach NFZ. Każda placówka ochrony zdrowia powinna umieścić w widocznym miejscu informację o dniach i godzinach, w których pacjent może zgłosić się w sprawach skarg i wniosków. Skargi mogą być składane ustnie lub pisemnie. Niezadowolony pacjent ma prawo żądać pisemnego potwierdzenia przyjęcia do ordynatoraW przypadku gdy skarga dotyczy niewłaściwego zachowania personelu (lekarza, pielęgniarki, rejestratorki, itd.) pierwszym krokiem, który należy podjąć, jest interwencja u bezpośredniego przełożonego tego pracownika, to znaczy:• w szpitalu jest nim ordynator,• w przychodni jej to działania najprostsze, a zarazem najszybsze i często przynoszące zamierzony skutek. Ubezpieczony może również zwrócić się do właściwego ze względu na miejsce zamieszkania oddziału Narodowego Funduszu Zdrowia. W takim przypadku skargę należy złożyć do regionalnego rzecznika praw pacjenta. Do jego najważniejszych obowiązków i zadań należy:• czuwanie nad przestrzeganiem praw pacjenta w placówkach służby zdrowia,• wskazanie trybu postępowania w przypadku naruszenia uprawnień ubezpieczonego,• udzielanie odpowiedzi na skargi i pytania pacjentów oraz interwencje w przychodniach i do NFZNastępną instancją jest centrala NFZ, której zadaniem jest ochrona interesów osób ubezpieczonych (adres do korespondencji: Centrala NFZ, ul. Grójecka 186, 02-390 Warszawa). W przypadku braku należytej staranności w wykonywanej praktyce medycznej, popełnionych błędów w leczeniu oraz stwierdzenia, że personel medyczny (lekarz, pielęgniarka) postępuje sprzecznie z zasadami etyki zawodowej lub narusza przepisy o wykonywaniu zawodu lekarza lub pielęgniarki i położnej, ubezpieczony może zwrócić się do rzecznika odpowiedzialności zawodowej, który funkcjonuje zarówno przy okręgowej i naczelnej izbie lekarskiej, jak i przy okręgowej i naczelnej izbie pielęgniarek i położnych. Jeżeli natomiast zamiarem ubezpieczonego jest uzyskanie odszkodowania, to należy zwrócić się do dyrektora placówki służby zdrowia, którą pacjent uznaje za winną wyrządzonej szkodzie oraz do firmy ubezpieczającej tę placówkę z prośbą o uzyskanie finansowego KOGO SKARGAKażdy pacjenta, którego prawa zostały naruszone, może złożyć skargę do:• dyrektora placówki opieki zdrowotnej,• rzecznika odpowiedzialności zawodowej działającego przy okręgowej izbie lekarskiej oraz przy okręgowej izbie pielęgniarek i położnych,• rzecznika praw pacjenta NFZ,• Biura Rzecznika Praw Pacjenta przy Ministerstwie Zdrowia,• rzecznika praw OCKażda placówka ochrony zdrowia ma obowiązek ubezpieczenia się od odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone przy udzielaniu świadczeń zdrowotnych. Jest to jedno z podstawowych wymagań NFZ wobec świadczeniodawców i przy podpisywaniu umów na udzielanie świadczeń zdrowotnych. Każdy świadczeniodawca powinien udzielić, na żądanie ubezpieczonego, informacji odnośnie do nazwy i adresu ubezpieczającej go firmy. Taką informację ubezpieczony otrzyma również, zgłaszając się (telefonicznie, pisemnie lub osobiście) do właściwego oddziału do sąduJeżeli pacjent nie osiągnie porozumienia ze szpitalem w sprawie odszkodowania za popełniony błąd, należy wystąpić na drogę sądową z powództwem cywilnym, domagając się odszkodowania. Pozew należy skierować przeciwko zakładowi opieki zdrowotnej, który ponosi odpowiedzialność za zdarzenie. W pozwie pacjent musi wykazać, że dana placówka medyczna ponosi winę za doznany uszczerbek na zdrowiu. Ubezpieczony może zażądać między innymi zwrotu wszystkich wydatków pozostających w związku z uszkodzeniem ciała lub pogorszeniem stanu zdrowia, czyli np. kosztów lekarstw, odszkodowania za doznaną krzywdę lub renty, jeżeli utraciło się zdolność do pracy zawodowej. Natomiast gdy zachodzi podejrzenie, że zdarzenie ma związek z czynem karalnym, pacjent może złożyć skargę do prokuratury. Jeśli ubezpieczony jest niezadowolony ze sposobu pracy oddziału NFZ, może złożyć skargę do dyrektora oddziału, a jeżeli w dalszym ciągu nie jest usatysfakcjonowany - może zwrócić się do Centrali NFZ w Warszawie. Od decyzji prezesa funduszu w indywidualnych sprawach z zakresu ubezpieczenia zdrowotnego przysługuje skarga do sądu placówkaochrony zdrowia musi mieć polisę OC na wypadek szkód wyrządzonych pacjentomDOMINIKA @
W postanowieniu NSA w Warszawie z 10 sierpnia 2011 r. (sygn. akt I OSK 922/11), sąd stwierdził, że chociaż odpowiedź na skargę kasacyjną została wniesiona po upływie terminu, jednak jego uchybienie nie pociąga za sobą ujemnych skutków procesowych. Nawet spóźnioną odpowiedź na skargę kasacyjną należy dołączyć do akt sprawy
Jako pacjent korzystający z opieki medycznej możesz nie być świadomy swoich praw. Tymczasem ich znajomość jest niezbędna, aby określić, kiedy doszło do ich naruszenia. W takim przypadki będziesz mógł złożyć skargę na lekarza lub przychodnię - w zależności od tego, kto naruszył twoje prawa pacjenta. Prawa pacjenta zostały uregulowane w różnych aktach prawnych - od Konstytucji przez różne ustawy (np. ustawa o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjentów). Takie rozproszenie przepisów może być pewną uciążliwością i przeszkodą w samodzielnym zapoznaniu się prawami, jakie przysługują pacjentowi. Jak każdy pacjent, masz prawo do świadczeń zdrowotnych. Powinny one być udzielane zgodnie z aktualnym stanem wiedzy medycznej oraz: starannością, w warunkach spełniających wymagania fachowe i sanitarne, zgodnie z zasadami etyki zawodowej, których przestrzegać powinny osoby wykonujące zawód medyczny. W przypadku zagrożenia życia, zdrowia lub porodu, możesz żądać natychmiastowego udzielenia ci świadczeń zdrowotnych. W przypadku niektórych chorób mogą pojawić się wątpliwości dotyczące choćby optymalnej ścieżki leczenia. Wówczas masz prawo żądać, aby lekarz (pielęgniarka, położna) zasięgnął opinii innego lekarza (pielęgniarki, położnej) lub zwołał konsylium lekarskie. Jakie są prawa pacjenta? Jako pacjent masz prawo do informacji o stanie swojego zdrowia. Lekarz powinien cię w przystępny sposób poinformować o: rozpoznaniu, proponowanych oraz możliwych metodach diagnostycznych i leczniczych, następstwach stosowania (zaniechania) poszczególnych metod, wynikach leczenia, rokowaniu. Nie chcesz znać szczegółów? Możesz zrezygnować z otrzymania niektórych informacji o stanie swojego zdrowia, a lekarz czy pielęgniarka mają obowiązek uszanować twoją wolę. Ustawa o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta przewiduje też możliwość wyrażenia zgody na przekazywanie przez lekarza informacji o stanie zdrowia osobom wskazanym przez pacjenta. Możesz zatem wskazać np. małżonka czy rodzica, który będzie informowany o stanie twojego zdrowia. Informacje o twoim stanie zdrowia, jakie uzyska personel medyczny, są objęte tajemnicą - lekarz czy pielęgniarka nie mogą nimi swobodnie dysponować. Od tej zasady jest jednak kilka wyjątków. Nie będziesz mógł żądać zachowania tajemnicy przez osoby wykonujące zawód medyczny, gdy: wynika to z przepisów, zachowanie tajemnicy może stanowić niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia twojego lub innych pacjentów, w twoje leczenie zostaną zaangażowani inni specjaliści - konieczne będzie przekazanie im informacji o twoim zdrowiu. Jako pacjent masz również prawo wyrazić zgodę na ujawnienie tajemnicy. Zakres ujawnienia tajemnicy określasz samodzielnie. Tajemnica wiąże osoby wykonujące zawód medyczny również po śmierci pacjenta. Jakie są jeszcze - poza już wymienionymi - prawa pacjenta? Gdy otrzymasz informacje o stanie swojego zdrowia, lekarz może zaproponować ci określone świadczenia zdrowotne, np. badania. Masz prawo zarówno wyrazić na nie zgodę, jak i sprzeciw. W przypadku zabiegu operacyjnego czy zastosowania takiej metody leczenia (diagnostyki), która będzie wiązać się dla ciebie z podwyższonym ryzykiem, zgodę będziesz musiał wyrazić w formie pisemnej. Jednym z twoich praw jako pacjenta jest prawo do poszanowania intymności i godności - w szczególności, gdy udzielane są ci świadczenia. W praktyce oznacza to, że podczas poszczególnych zabiegów w gabinecie powinien znajdować się wyłącznie niezbędny personel medyczny. W innych wypadkach będziesz musiał wyrazić zgodę. Jeżeli chcesz, w trakcie udzielania ci świadczeń zdrowotnych może być obecna wskazana przez ciebie osoba bliska. Gdy jednak istnieje ryzyko np. zagrożenia epidemicznego, lekarz może odmówić. Wówczas taka odmowa powinna zostać odnotowana w dokumentacji medycznej. Aby móc skonsultować się z innym lekarzem, masz prawo dostępu do swojej dokumentacji medycznej. Możesz też upoważnić np. bliską osobę, by mogła ona uzyskać dostęp do twojej dokumentacji. W takiej dokumentacji muszą się znaleźć: twoje dane osobowe - imię, nazwisko, data urodzenia, płeć, adres zamieszkania, numer PESEL, oznaczenie podmiotu udzielającego świadczeń zdrowotnych, opis stanu zdrowia pacjenta lub udzielonych mu świadczeń zdrowotnych, data sporządzenia dokumentacji. Ze swoją dokumentacją medyczną możesz zapoznać się na kilka sposobów. Wgląd do niej uzyskasz w miejscu udzielania świadczeń zdrowotnych. Możesz też otrzymać: wyciąg, odpis, kopię lub wydruk dokumentacji medycznej, dostęp do dokumentacji medycznej za pośrednictwem środków komunikacji elektronicznej, dokumentację medyczną na nośniku danych. Składając wniosek o wydanie dokumentacji, nie musisz się obawiać, że zostanie on odrzucony. Twoja dokumentacja może zostać udostępniona np. szkole wyższej do wykorzystania w celach naukowych. Wówczas jednak twoje dane nie mogą zostać ujawnione - dokumentacja jest przekazywana bez informacji umożliwiających identyfikację pacjenta. Produkty lecznicze mogą wywoływać działania niepożądane. Jeżeli zaobserwowałeś tego rodzaju efekty u siebie, masz prawo do ich zgłoszenia. Takie zgłoszenia przyjmują: osoby wykonujące zawody medyczne, np. twój lekarz, Prezes Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, przedstawiciel podmiotu odpowiedzialnego za wprowadzenie produktu do obrotu. Jeżeli działania niepożądane wystąpiły u małoletniego, prawo do ich zgłoszenia ma przedstawiciel ustawowy lub faktyczny opiekun. Lista praw pacjenta nie ogranicza się do wskazanych wyżej punktów. Przykładowo prawa pacjenta w szpitalu obejmują też prawo do opieki duszpasterskiej czy kontaktu z osobami z zewnątrz, np. rodziną. Jak można przeczytać w ustawie o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta, instytucja Rzecznika Praw Pacjenta została ustanowiona w celu ochrony praw pacjentów. Rzecznik realizuje swoje cele przy pomocy Biura Rzecznika Praw Pacjenta. Czym dokładnie zajmuje się Rzecznik Praw Pacjenta? Do jego zadań należy prowadzenie postępowań w sprawach praktyk, które naruszają zbiorowe prawa pacjentów, analiza skarg składanych przez pacjentów - ma ona na celu określenie zagrożeń i wskazanie obszarów, w których konieczne jest wdrożenie działań naprawczych, współpraca w zakresie przestrzegania praw pacjenta z podmiotami, które mają za zadanie udzielać świadczeń zdrowotnych. Rzecznik wszczyna również postępowania wyjaśniające, gdy dysponuje informacją, że mogło dojść do naruszenia praw pacjenta. Inaczej mówiąc, każdy pacjent, który podejrzewa, że doszło do naruszenia jego praw, może zgłosić się ze swoją sprawą do Rzecznika. Biuro Rzecznika Praw Pacjenta działa pod adresem: Warszawa, ul. Młynarska 46. Pacjenci, którzy chcą skontaktować się z Rzecznikiem, mogą to zrobić: telefonicznie pod numerem 800 190 590 – infolinia jest czynna w dni robocze w godzinach od 8 do 18, przez e-mail - opis sprawy należy wysłać na adres e-mail Rzecznika, czyli kancelaria@ osobiście (pod wskazanym wyżej adresem) – konieczne jest jednak wcześniejsze umówienie się z Rzecznikiem. Twoje prawa pacjenta zostały naruszone? Jeżeli zastanawiasz się, jak napisać skargę na lekarza, to pismo to powinno zawierać następujące dane: twoje dane osobowe i kontaktowe (jako osoby składającej skargę) - imię, nazwisko, adres, numer telefonu, dane podmiotu, na który składasz skargę, opis zdarzenia - im bardziej będzie on szczegółowy, tym lepiej. Na wielu portalach internetowych znajdziesz wzór skargi na lekarza czy przychodnię. W tym przypadku jednak korzystanie z szablonów nie jest wskazane, a to ze względu na fakt, że każda sprawa jest inna, a opis zdarzenia jest sprawą indywidualną. Wśród pacjentów świadomość przysługujących im praw rośnie z roku na rok, a to z kolei sprawia, że coraz częściej można spotkać się z pytaniami: „Gdzie złożyć skargę na lekarza?” czy „Gdzie złożyć skargę na przychodnię?”. Jak brzmi odpowiedź? Jeżeli skarga dotyczy sposobu leczenia, to w pierwszej kolejności należy ją skierować do następujących podmiotów: dyrektor szpitala lub kierownik przychodni - w zależności od tego, w której placówce pomoc medyczna była udzielana, Rzecznik Praw Pacjenta, Rzecznik odpowiedzialności zawodowej lekarzy Okręgowej Izby Lekarskiej. Skargę można też złożyć do NFZ. Jednak nie zawsze skierowanie skargi właśnie do tego podmiotu będzie odpowiednie, a to ze względu na to, że pracownicy NFZ nie wypowiadają się w kwestiach dotyczących podjętych decyzji medycznych. Mimo że jednym z podstawowych praw pacjenta jest prawo do świadczeń zdrowotnych, to często długie kolejki do specjalistów skutecznie mobilizują do skorzystania z ofert prywatnych podmiotów świadczących usługi medyczne. Kiedy opłaca się kupić ubezpieczenie zdrowotne? Warto się na nie zdecydować, jeżeli: chcesz mieć dostęp do lekarzy różnych specjalizacji, chcesz uniknąć oczekiwania w długiej kolejce, aby skonsultować się ze specjalistą, nie jesteś zadowolony z poziomu świadczonych usług medycznych. Zakup prywatnego ubezpieczenia zdrowotnego to dobre rozwiązanie również wówczas, gdy korzystasz z konsultacji prywatnych. Dzięki składce możesz obniżyć koszty leczenia - ubezpieczenie będziesz opłacał co miesiąc w stałej wysokości. Czy wiesz, że zarówno ubezpieczenie na życie, jak i ubezpieczenia zdrowotne możesz kupić bez wychodzenia z domu i spotykania się z przedstawicielami firm ubezpieczeniowych? Skorzystaj z naszej pomocy - skontaktuj się z nami telefonicznie (22 395 52 71) lub zostaw swoje dane w formularzu kontaktowym, a pomożemy ci znaleźć ubezpieczenie zdrowotne, jakiego potrzebujesz.
- Нιврօξዦ екляхиኧ
- Ажαጲθ ивεκօр οյፌ
- Ектևсвужел ሢдувовጰв
- Луպазоհолы дևዐοκግхጾςυ
- ርу ե ሐխճеξዮճሐ освυκե
- Ψипυψоск неዥу овօ ዛαμ
- Врасещըֆур иፄунаኝоጳиб
- Эβашονጿփ эሢеቅα
- Ат βаձ лιдаጺω
- Бխኛա ֆ
Skargę można wysłać pocztą elektroniczną, faksem, ustnie do protokołu, za pośrednictwem platformy ePUAP lub tradycyjnie, pisemnie. W przypadku niezałatwienia skargi w terminie można skorzystać z art. 36-38 KPA, czyli z ponaglenia. Jeśli nie zostanie uwzględniona, nie przysługuje nam skarga do sądu.
Tak jak zapowiadałam w poprzednim poście wracam do tematu: skarga pacjenta. Dla zainteresowanych link do opisu historii pacjenta i odpowiedzi na złożoną przez niego skargę: historia pewnej skargi pacjenta. Myślę, że z perspektywy osób zarządzających placówkami medycznymi ważna będzie odpowiedź na pytanie: czy taka reakcja i procedura postępowania jak w opisanej przeze mnie historii jest odpowiednia czy też przychodnia powinna postąpić inaczej? Skarga pacjenta – analiza procedury Na plus oceniłabym to, że pacjentka miała jasność jak złożyć skargę. Procedura składania skargi została opisania na stronie internetowej. Zasady postępowania były też zgodne z tym jaki wizerunek chce kształtować ta przychodnia. Zachęca ona właśnie do nowoczesnych form kontaktu: poprzez stronę internetową. Gdybym zarządzała tym podmiotem zadałabym sobie pytanie – czy taka możliwość złożenia skargi wystarczy? Czy nie ma pacjentów, którzy woleliby w tradycyjny sposób zgłosić skargę, np. w samej placówce medycznej. Tutaj brakło mi możliwości wyboru. Możliwość wyboru, to ważny element, by budować przyjazne pacjentowi rozwiązania. Gdy jako pacjent mam wybór, to też mam poczucie, że to ja kontroluję sytuację! To też konkretny sposób na budowanie psychologicznej satysfakcji pacjenta (zobacz tutaj: satysfakcja psychologiczna). To także jedna z technik, by skarga pacjenta nie doprowadziła do jego utraty. Nie dość, że już do nas nie przyjdzie, to na dodatek opowie wszystkim zainteresowanym jak to źle został potraktowany. Skargę można traktować pozytywnie i wykorzystać ją do odbudowania zaufania pacjenta do przychodni. Na plus jest również szybkość reakcji. Jest to bardzo ważne, że odpowiedź na skargę była szybka. Jednocześnie czytając odpowiedź przychodni widać, że osoba, która odpisała na skargę faktycznie przeanalizowała sytuację. To wbrew pozorom nie takie oczywiste: sama kilkukrotnie otrzymywałam sztampowe odpowiedzi na skargi/reklamacje czy też nawet w jednym przypadku pismo dotyczyło nie mojej sprawy: ktoś pewnie zrobił „kopiuj – wklej” i nie zmienił opisu sytuacji. Na minus zaliczam treść i formę odpowiedzi. Na miejscu pacjentki poczułabym się pouczona i mimo, że może podobać się to, iż osoba rozpatrująca skargę stanęła po stronie swoich pracowników (co jest bardzo rzadkie), to niestety z dobrej intencji wyszła trudna sytuacja. Zobaczmy jak konkretne zdania (forma i treść) mogą wpłynąć na reakcję pacjenta. Analiza treści i formy odpowiedzi Przychodnia pisze: W naszej ocenie rejestratorki były miłe i profesjonalne. Super! Nic tak nie podnosi ciśnienia, jak kłócenie się z pacjentem. Pacjent mówi: Panie były niemiłe, a w odpowiedzi słyszy, że nie ma racji. Ja nie wiem czy Panie były miłe czy też nie, ale nawet, gdy pacjent nie ma racji to najgorszym rozwiązaniem (bo eskalującym konflikt) jest udowadnianie mu tego (jak to miało miejsce w tym przypadku). Następny fragment maila: Rozumiemy Pani zdenerwowanie brakiem możliwości umówienia wizyty, ale czasami jesteśmy zmuszeni zmagać się z problemami technicznymi, które są od nas niezależne. To zdecydujcie się czy rozumiecie moje zdenerwowanie (pierwsza część zdania jest bardzo OK, bo wyraża empatię), czy jednak nieudolnie się tłumaczycie (druga część zdania, która powoduje, że pierwsza część przestaje się liczyć). Tu dwa błędy: tłumaczenie się „dolewa oliwy do ognia” w przypadku zdenerwowanego pacjenta. Pacjenta nie obchodzą problemy techniczne. On nie będzie tego rozróżniał. Dla niego błąd lekarza, rejestracji, czy problemy techniczne, to po prostu jedna sytuacja: niezadowolenie z usług przychodni. Jest jeszcze niewinne słówko „ale”. Ma ono wielką moc. Kasuje w umyśle pacjenta tę dobrą treść, która była przed nim. Ta wypowiedź byłaby łatwiejsza do przyjęcia, gdyby zamiast „ale” zbudować dwa zdania. Taka drobnostka, a zmienia wiele. Ostanie zdanie do analizy. Gdy pacjentka już usłyszała, że to jej wina, bo Panie były miłe i bez wpływu na problemy techniczne to przeczytała: Liczymy zatem na Pani zrozumienie. To nie liczcie! Pacjentka też tak myślała, bo napisała następną skargę. Dla jasności – to zdanie byłoby w porządku, gdyby nie wcześniejsza treść maila. Puenta: sposób odpowiedzi na skargę jest kluczowy. Może nam przysporzyć (pomimo trudnej sytuacji) lojalnego pacjenta. Czy też niestety spowodować, że rozwiązywanie problemu się przedłuży (następne skargi), a pacjent stanie się negatywną reklamą naszej przychodni. Będzie opowiadał wszystkim, którzy tylko mu na to pozwolą w jak nieprzyjazny sposób został potraktowany. Temat skarg opisałam również tutaj: jak wyciągać konstruktywne wnioski ze skarg pacjentów? oraz: skargi i wnioski-kilka praktycznych kwestii Jeżeli chcesz skorzystać z pomocy doradczo-szkoleniowej, zapraszam Cię do kontaktu: tel.: +48 607 318 602e-mail: kontakt@
Odpowiedź na skargę powodową zawiera stanowisko w sprawie pozwu, wskazując, że np. małżeństwo można uznać za niebyłe nie tylko ze względu na postępowanie pozwanego, ale i osoby wnoszącej o uznanie związku za nieważny.
Warunki formalne skargi na orzeczenie KIO oraz odpowiedzi na skargę wraz z wzorami pism Kwiecień 20, 2014 Wydanie orzeczenie przez Krajową Izbę Odwoławczą w postępowaniu odwoławczym nie musi być ostatnią czynnością podjętą w ramach przysługujących środków ochrony prawnej przewidzianych przepisami ustawy prawo zamówień publicznych (dalej Pzp). Zgodnie z treścią art. 198a ust. 1 Pzp na orzeczenie KIO stronom oraz uczestnikom postępowania odwoławczego przysługuje skarga do sądu. Art. 198b wskazuje, że skargę należy wnieść do sądu okręgowego właściwego dla siedziby albo miejsca zamieszkania zamawiającego za pośrednictwem Prezesa Krajowej Izby Odwoławczej (nie należy mylić z Prezesem UZP) w terminie 7 dni od dnia doręczenia orzeczenia Izby, przesyłając jednocześnie jej odpis przeciwnikowi skargi. Złożenie skargi w placówce pocztowej operatora wyznaczonego w rozumieniu ustawy Prawo pocztowe jest równoznaczne z jej wniesieniem. Zgodnie z treścią sentencji wyroku sądu okręgowego w Szczecinie z dnia 6 marca 2012 r., sygn.. VIII Ga 65/12, „doręczenie skargi błędnie stronie, zamiast jej pełnomocnikowi, należy kwalifikować – zważywszy na ratio legis uregulowania przyjętego w art. 198b ust. 2 – jako brak formalny skargi, podlegający uzupełnieniu w trybie art. 130 § 1 w zw. z art. 198a ust. 2 W ferworze walki strony skupiają uwagę zazwyczaj na argumentacji swojego stanowiska, należy jednakże zawsze mieć na uwadze inne, równie istotne aspekty sporządzanego pisma, a mianowicie warunki formalne jakie pismo powinno spełniać. Zgodnie z art. 198c Prawa zamówień publicznych, skarga powinna czynić zadość wymaganiom przewidzianym dla pisma procesowego oraz zawierać oznaczenie zaskarżonego orzeczenia, przytoczenie zarzutów, zwięzłe ich uzasadnienie, wskazanie dowodów a także wniosek o uchylenie orzeczenia lub o zmianę orzeczenia w całości lub w części. Stosowne pismo powinno zawierać: oznaczenie sądu, do którego jest skierowane, imię i nazwisko lub nazwę stron, ich przedstawicieli ustawowych i pełnomocników, oznaczenie miejsca zamieszkania lub siedziby stron, ich przedstawicieli ustawowych i pełnomocników oraz przedmiotu sporu, oznaczenie rodzaju pisma, osnowę wniosku lub oświadczenia oraz dowody na poparcie przytoczonych okoliczności, podpis strony albo jej przedstawiciela ustawowego lub pełnomocnika, wymienienie załączników. Skarga winna być podpisana przez osoby upoważnione do reprezentacji zgodnie z odpowiednimi dokumentami rejestrowymi. W przypadku podmiotów zagranicznych dokumenty te powinny być złożone w oryginałach bądź powinny być to kopie poświadczone przez notariusza za zgodność z oryginałami wraz z tłumaczeniami dokonanymi przez tłumacza przysięgłego. W przypadku podpisania skargi przez pełnomocnika należy dołączyć do niej także pełnomocnictwo. Na przywołanie zasługuje wyrok sądu okręgowego w Warszawie z dnia 15 lipca 2011 r., sygn. XXIII Ga 416/11 w którym skład orzekający wskazał, iż „dla ustalenia prawidłowego umocowania wystarczające jest pełnomocnictwo udzielone uczestnikom konsorcjum zgodnie z przepisem art. 23 ust. 2 na potrzeby postępowania odwoławczego. Zgodnie bowiem z przepisami ustawy prawo zamówień publicznych, kwestionowanie zakresu umocowania lidera konsorcjum na etapie postępowania skargowego przed Sądem prowadziłoby do przyjęcia, iż w postępowaniu skargowym występują inne podmioty niż w postępowaniu odwoławczym przed Krajową Izbą Odwoławczą.” Na temat wymogów formalnych skargi wypowiedział się Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 23 września 2004 r., sygn. akt III CZP 51/04 stwierdzając, że skarga nie musi określać wymogów wskazanych w art. 386 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego, tzn. wystarczające jest, jeśli zawiera wniosek o zmianę, w całości lub w części, bez zaznaczania zakresu żądanej zmiany lub uchylenia. Ustawa nie rozstrzyga jednoznacznie czy wymogiem formalnym skargi jest również dołączenie do niej dowodu doręczenia skargi przeciwnikowi skargi. Artykuł 198b ust. 2 zobowiązuje wnoszącego skargę do przesłania jej odpisu przeciwnikowi, jednakże art. 198c określający wymogi formalne skargi nie wymienia wśród nich dołączenia dowodu przekazania odpisu. Powyższa kwestia stała się przedmiotem uchwały SN z dnia 8 grudnia 2005 r., III CZP 109/05 (OSNC 2006, nr 11, poz., 182) w której Sąd orzekł, że: „Niedołączenie do skargi na orzeczenie zespołu arbitrów dowodu przesłania jej przeciwnikowi jest brakiem formalnym”. Uchwała ta wprawdzie została wydana w stanie prawnym sprzed uchwalenia licznych nowelizacji nadającym przepisom ustawy dzisiejszy kształt, niemniej jednak zachowuje ona w pełni aktualność także w obowiązującym stanie prawnym. Skarga podlega opłacie Skarga podlega opłacie w wysokości określonej w art. 34 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, zgodnie z którym od skargi na orzeczenie Krajowej Izby Odwoławczej pobiera się opłatę stałą w wysokości pięciokrotności wpisu wniesionego od odwołania w sprawie, której dotyczy skarga. Jeżeli jednak dotyczy ona czynności w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego podjętych po otwarciu ofert, pobiera się opłatę stosunkową w wysokości 5 % wartości przedmiotu zamówienia w postępowaniu, którego skarga dotyczy, jednak nie więcej niż złotych. Oznacza to, że w przypadku postępowania o wartości zł wpis od skargi na orzeczenie Krajowej Izby Odwoławczej dotyczące czynności wyboru oferty najkorzystniejszej wynosił będzie zł, natomiast w postępowaniach o wartości i większej wpis wynosił będzie zł. Przywołując kwestię wysokości opłaty, jaką należy uiścić wnosząc skargę na orzeczenie KIO wskazać należy okoliczność, iż14 stycznia 2014 r. Trybunał Konstytucyjny wydał wyrok, w którym stwierdził, że art. 34 ust. 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zakresie, w jakim określa opłatę stosunkową od skargi na orzeczenie Krajowej Izby Odwoławczej przy Prezesie Urzędu Zamówień Publicznych, jest zgodny z Konstytucją (sygn. akt: SK 25/11). Przytoczony wyrok zakończył spór, który w doktrynie miał miejsce od czasu nowelizacji przepisów. Jednakowoż wskazana okoliczność nie zmienia faktu, że opłaty stałe dotyczące czynności zamawiającego dokonanych przed otwarciem ofert są niezwykle wysokie, nawet dwudziestokrotnie większe od innych opłat stałych przewidzianych w ustawie o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Z kolei górny poziom opłaty stosunkowej jest pięćdziesięciokrotnie wyższy od najwyższej opłaty stosunkowej (art. 13 Ustanowienie tak wysokich opłat nie znajduje uzasadnienia i może być odbierane jako ograniczenie prawa do sądu. Dokonując oceny wysokości opłat od skargi na orzeczenie Krajowej Izby Odwoławczej nie można pomijać faktu, iż Izba nie jest sądem a ustanowienie takich opłat utrudnia faktyczne sprawowanie kontroli sądowej nad orzeczeniami KIO. Zdaje się, że okoliczność tę dostrzegł Trybunał Konstytucyjny orzekając dnia 15 kwietnia 2014 roku, że art. 34 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych jest niezgodny z art. 45 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3, art. 77 ust. 2 i art. 78 konstytucji. W pozostałym zakresie Trybunał umorzył postępowanie. Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że art. 34 ust. 2 narusza prawo dostępu do sądu oraz realizowane przed sądem okręgowym prawo do zaskarżania orzeczeń i decyzji wydanych w pierwszej instancji, wynikające z art. 77 ust. 2 konstytucji . Ponadto art. 34 ust. 2 jest niezgodny z art. 78 konstytucji, ponieważ ustanawia nadmiernie utrudnione (nieproporcjonalne) warunki wniesienia środka odwoławczego do sądu, jedynie formalnie gwarantując prawo zaskarżenia orzeczenia wydanego w pierwszej instancji. Zdaniem Trybunału o negatywnej ocenie art. 34 ust. 2 przesądza przede wszystkim wadliwe (nieproporcjonalne) zakreślenie maksymalnej wysokości opłaty stosunkowej pobieranej od skargi na orzeczenie KIO, gdy dotyczy ona czynności dokonywanych przez zamawiającego po otwarciu ofert. Kwotę 5 000 000 zł należy uznać za arbitralną i wygórowaną. Trybunał uznał, że wszystkie opłaty sądowe w sprawach zamówień publicznych – niezależnie od tego, czy dotyczą czynności w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego podjętych po otwarciu ofert, czy przed tym momentem – będą obliczane według reguł określonych w art. 34 ust. 1 i będą miały charakter stały. Ewentualna zmiana art. 34 leży w dyspozycji ustawodawcy, co dotyczy zarówno możliwości ustalenia nowych wysokości opłat sądowych w sprawach zamówień publicznych, jak również wyboru optymalnego systemu ich obliczania. Nie można również wykluczyć, że powodowany legitymowanymi konstytucyjnie względami ustawodawca określi opłaty sądowe w sprawach zamówień publicznych w wysokości przenoszącej kwoty przyjęte obecnie w przepisach ogólnych dotyczących spraw o prawa majątkowe. Trybunał nie rozstrzygnął bowiem tej kwestii. Ustawa Pzp nie przewiduje możliwości złożenia odpowiedzi na skargę, jednakże stronie przeciwnej przysługuje zgodnie z art. 198a ust. 2 Pzp (normującym odpowiednie stosowanie przepisów o apelacji w sprawach nieuregulowanych) w związku z art. 372 kpc możliwość wniesienia odpowiedzi na skargę. Zgodnie z wskazanym przepisem kodeksu postępowania cywilnego strona może, ale nie ma obowiązku, w ciągu dwóch tygodni od dnia doręczenia skargi wnieść na nią odpowiedź i to wprost do sądu. Kodeks postępowania cywilnego przyjmuje termin dwutygodniowy do wniesienia odpowiedzi na skargę. Jest to termin ustawowy, nie podlega więc przedłużeniu przez sąd. Przywrócenie tego terminu nie jest możliwe, gdyż niewniesienie w tym terminie odpowiedzi na apelację nie pociąga za sobą ujemnych skutków procesowych (co jest jednym z warunków dopuszczalności przywrócenia uchybionego terminu procesowego w art. 168 § 2) . Strona niewnosząca odpowiedzi, albo która wniosła odpowiedź z naruszeniem 2-tygodniowego terminu na jej wniesienie, może podnosić także swoje zarzuty i twierdzenia w toku samej rozprawy. Z wielu powodów lepiej jest jednak wyartykułować swoje stanowisko już przed rozprawą i ułatwić w ten sposób rozpatrywanie sprawy sądowi. Z uwagi na fakt, że odpowiedź na skargę stanowi odpowiedź na inne pismo procesowe jej treść uwarunkowana jest treścią skargi. Zarzutem skargi może być naruszenie przepisów prawa procesowego lub materialnego. Odpowiedź na apelację jest pismem procesowym, powinna więc w zasadzie spełniać warunki takiego pisma (por. art. 126 ). Odpowiedź na skargę powinna zawierać oznaczenie sądu, do którego jest skierowane, imię i nazwisko lub nazwę stron, ich przedstawicieli ustawowych i pełnomocników oznaczenie rodzaju pisma, osnowę wniosku lub oświadczenia oraz dowody na poparcie przytoczonych okoliczności, podpis strony albo jej przedstawiciela ustawowego lub pełnomocnika, wymienienie załączników. Wzór skargi ……………….., dnia ………………………. r. Sąd Okręgowy w …………………………. Wydział ……………….. za pośrednictwem Prezesa Krajowej Izby Odwoławcza Skarżący: ………………………. Uczestnicy: ………………………. Dot.: KIO/UZP………………../10 WPS SKARGA na orzeczenie Krajowej Izby Odwoławczej z dnia ……………….. 2010 r., sygn. akt kio/uzp ………………../2010 Działając na podstawie art. 198a i 198b ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. – Prawo zamówień publicznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 907) w imieniu ………………..- ……………….. przystępującego do postępowania odwoławczego po stronie Zamawiającego – ……………….., toczącego się na skutek odwołania wniesionego w dniu ……………….. r. przez Odwołującego – ……………….. od niezgodnej z przepisami ustawy czynności Zamawiającego w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego na ………………../zaniechania czynności przez Zamawiającego w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego na ……………….. zaskarżam wyrok/postanowienie Krajowej Izby Odwoławczej w całości/ w części ……………….. . Zaskarżonemu wyrokowi/postanowieniu zarzucam: ……………….. i tym samym wnoszę o: – uchylenie orzeczenia/ zmianę orzeczenia w całości lub w części; – zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. UZASADNIENIE ……………………………………………………………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………………………………………………………. Mając powyższe na uwadze, wnoszę jak na wstępie . …………………………………………… /podpis upoważnionej osoby/ Załączniki: Wzór odpowiedzi na skargę ……………….., dnia ………………………. r. Sąd Okręgowy w …………………………. Wydział ……………….. Skarżący: ………………………. Uczestnicy: ………………………. Dot. sygn. akt ………………… Odpowiedź na skargę od wyroku/ postanowienia Krajowej Izby Odwoławczej z dnia …………………… roku, sygn. akt. doręczona w dniu ………….. roku Działając na podstawie art. 198a ust. 2 ustawy Prawo zamówień publicznych w zw. z art. 372 Kodeksu postępowania cywilnego wnoszę: O oddalenie skargi. O zasądzenie od skarżącego kosztów postępowania odwoławczego według norm przepisanych. UZASADNIENIE ……………………………………………………………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………………………………………………………. ……………………………………………………………………………………………………………………………………. Mając powyższe na uwadze, wnoszę jak na wstępie . …………………………………………… /podpis upoważnionej osoby/ Załączniki:
10. Odpowiedź na skargę lub reklamację udzielana jest w postaci papierowej lub za pomocą innego trwałego nośnika informacji z zastrzeżeniem, że jej udzielenie za pośrednictwem poczty elektronicznej jest dopuszczalne wyłącznie na wniosek klienta. 11. Niniejsze Zasady składania i rozpatrywania skarg i reklamacji w InterRisk Towarzystwie
Aktualności Kariera Kontakt Restrukturyzacja Jak działamy podatki prawo administracyjne tworzenie, działanie i restrukturyzacja firm windykacja należności nieruchomości zagospodarowanie przestrzenne inwestycje budowlane ochrona środowiska prawo pracy prawo autorskie zamówienia publiczne fundusze unijne compliance kredyty frankowe kredyty frankowe podatki prawo autorskie, własność intelektualna prawo administracyjne prawo rodzinne prawo spadkowe osoba fizyczna w internecie, RODO ochrona dóbr osobistych nieruchomości odszkodowania i zadośćuczynienia prawo pracy kredyty, pożyczki, długi, windykacja prawo karne Nasz zespół Aktualności Kariera Kontakt Strona główna Bank wiedzy Wzory pism Argumentacja i logika, biegłość w odwoływaniu się do orzecznictwa i sprawna analiza zebranych dowodów mają kluczowy wpływ na jakość pism procesowych. Publikujemy przykłady oryginalnych pism procesowych sporządzonych przez naszych prawników w interesujących sprawach. Ta strona internetowa wykorzystuje pliki cookies, służące zbieraniu danych statystycznych pomagających w udoskonalaniu serwisu. Korzystając z naszej strony wyrażają Państwo zgodę na wykorzystywanie przez nas plików cookies. Polityka prywatności i cookies ×
- Խմዘмጵ освиտι
- Уδусонтիሃе еሞоզуцካ
- Еሀէ уфем аዬарсоլαх
- Иφ չኪнтω ю
Posty: 60. Wzór i opłata - Skarga na orzeczenie referendarza sądowego. Witam z e-sadu dostałem negatywną odpowiedź na prośbę o przywrócenie terminu rozprawy, wiem że muszę napisać skargę na orzeczenie referendarza sądowego tylko jak ona powinna wyglądać?? Doczytałem się również że jest do uiszczenia jakaś opłata za w/w
Odpowiedź na skargę do sądu biskupiego jest jedenym z najważniejszych momentów w procesie dla strony pozwanej. Jest to moment, w którym strona pozwana może nie tylko odnieść się do zarzutów drugiej strony, ale może też wskazać sądowi kościelnemu, że nieważność zachodzi po stronie przeciwnej, czyli tej, która wniosła
Skargę kasacyjną należy wnieść do sądu, który wydał zaskarżone orzeczenie, w terminie 2 miesięcy od dnia doręczenia orzeczenia z uzasadnieniem stronie skarżącej. Inny termin obowiązuje tylko Prokuratora Generalnego, Rzecznika Praw Obywatelskich i Rzecznika Praw Dziecka, gdyż dla nich termin do wniesienia skargi kasacyjnej wynosi
.
